می فرمایند مردم دو دسته اند : دسته ای آنان اند که مکان به آنها شرف می دهد . زمانی که مهمان به خانه تان می آید‌ ؛ می گویید آنجا نشین بیا بالای مجلس . شما احترام می کنید وگرنه هیچ فرقی وجود ندارد هر دو همان گچ و سیمان و فرش و اکسیژن است . ما اعتبار کرده ایم که اینجا قسمت بالای مجلس است وگرنه هیچ فرقی بین آن دو مکان نیست ! اعتبار ما مگر وجهه حقیقی می سازد ؟ نه ما اعتبار کرده ایم ، ما قرارداد بسته ایم قراردادی که از این به بعد می گویم اینجا قسمت بالای اتاق است ! ولی مگر با قرارداد ما آنجا قسمت بالای اتاق می شود ؟؟

اکثر انسانها مکان به آنها شرف میدهد ! اما اولیای الهی به مکان شرف می دهند ؛ برای مثال اگر بنده از دنیا رفتم وصیت می کنم که ببرید مشهد ، کربلا یا قم دفنم کنید . چرا ؟ چون بخاطر امام معصوم (علیه السلام) به بنده هم نسیم لطفی شامل شود . اما اگر بنده شخص بزرگی باشم هر کجا دفنم کنند آن مکان زیاتگاه می شود ! انسان بزرگ نمی گوید بنده را ببرید فلان جا دفنم کنید ؛ چون هر جا دفن شود آن جا زیارتگاه می شود ، باید سایرین را کنار ایشان دفن کنند تا از معنویات و کمالات ایشان بهره مند شوند.اولیای الهی این گونه اند آنهایی که در عالم خیال سیر می کنند به دنبال این هستند که کجا بنشینم تا نگاه بزرگی به بنده داشته باشند ؛ اما اولیای الهی هر جا بنشینندآنجا قسمت بالای مجلس می شود الان اگر بنده وارد شوم به بنده بخواهید احترام کنیدباید بنده را به قسمت بالای مجلس راهنمایی کنید ؛ اما اگر امام (علیه السلام) وارد شود هر جا باشد آن مکان ، بالای مجلس می شود و جاهای دیگر.امام و پیغمبر هر جا بنشینند آنجا بالا دست مجلس می شود و قرار است انسان به مکان ارزش دهد نه مکان به انسان . اکثر انسان ها برعکس هستند که مکان به آنها ارزش می دهد . بنابراین لازم است ببینیم که ما فرزند دنیا هستیم (یعنی عالم اعتبار ، خیال ، وهم) یا فرزند آخرت (یعنی عالم حقیقت ، یعنی در محور حقیقت حرکت کردن)؟ما باید در محرم امام (علیه السلام) را واسطه قرار دهیم ، به خدا قسم دهیم بلکه ما را فرزند آخرت قرار دهد تا کاری کند که ما هم بتوانیم با عالم ارتباط برقرار کنیم . تا ببینیم در عالم چه می گذرد ؟ بنده هیچ چیز نمی دانم ، نمی بینم و بخاطر همین گرفتار اوهام و خیال و سوء برداشت هستم و زندگی را بر خود تلخ کرده ام.