در طبابت جسمانی ،‌ مریض بخاطر این که بیماری و درد و رنج ، آرام و قرار او را گرفته ، به سراغ پزشک می رود ولی در طبابت معنوی ، مهم ترین مشکلی که وجود دارد این است که شخص ، از بیماری خود آگاه نیست یا حتی قبول نمی کند که بیمار است ؛ به همین خاطر به جای آن که بیمار نزد طبیب برود ، این طبیب است که به سراغ مریض می رود به همین خاطر به پیامبر اکرم (ص)، « طَبیبٌ دَوّارٌ بِطِبِّهِ » گفته می شود .  که بر آن حضرت ، قرآن نازل شده است ؛ بر تک تک ما نیز باید قرآن (که همان حکمت است) نازل گردد و در صورتی که قرآن بر ما نازل نشود ، یعنی از الگو بودن پیامبر (ص) استفاده نکرده ایم . وقتی چیزی را الگــو قرار می دهیم ، یعــنی می¬خواهیم طبق آن الگو عمل کنیم و مثل آن باشیم . پیامبر(ص) از آن جهت الگو است که به آن حضرت کوثر داده شده (انا اعطیناک الکوثر) ما نیز باید به دنبال کوثر باشیم.کوثر همان چشمة حکمتی است که در جان انسان می جوشد ؛ گاهی هم در قالب فرزند صالح است که همچون حضرت زهرا(س) نمود می یابد.وقتی که خداوند به شخصی فرزند صالحی بدهد که روح ا... (امام خمینی) بشود که بینیِ استکبار را به خاک بمالد ، در واقع کوثر به او داده است.ما باید قابلیت پیدا کنیم و رشد کنیم تا به ما علم و حکمت و قرآن داده شد.قرآن آموختن در ذهن ما این است که عده ای می روند در مسجد قرآن می خوانند یا در ماه مبارک کلاس قرآن برگزار می شود ؛‌{تعلیم الهی از این باب نیست} اینها کلاس قرآن نیست . ما اسم آن را کلاس قرآن گذاشته ایم وگرنه اینها کلاس قرآن نیستند . کلاس قرآن را فقط خداوند و پیغمبر می تواند دایر کند . آن هم به این صورت نیست که رحل ها را بچینند و شروع به خواندن قرآن کنند ؛‌ در آنجا ،‌در وجود و درون انسان ، ‌قرآن جوشش می کند . درس خواندن انسان در محضر خداوند متعال ، مانند درس خواندن های مرسوم نیست . اینکه انسان پشت میز بنشیند ، ‌استاد حرف بزند و او گوش بکند ،‌ اینطور نیست . انسان وقتی خود را به الله می سپارد ،‌ خداوند با اراده تکوینی خود ،‌ استعدادهای درونی او را به فعلیت می رساند . مانند اینکه وقتی خورشید به گیاهان می تابد ، آنچه در درون گیاهان وجود دارد را به بیرون می ریزد (شکوفا می سازد) ،‌یعنی استعداد بالقوه آنها را به فعلیت می رساند . اگر جلو این آفتاب را بگیرید و گیاهان در سایه قرار گیرند ،‌ می بینید که کم کم پژمرده می شوند یا رشد ندارند؛ چرا ؟ چون در مقابل آفتاب نیستند . انسان وقتی بتواند خود را در معرض تابش آفتاب توحید قرار دهد ،‌ شکوفا می شود و رشد می کند . آن وجودِ « جَنَّاتٍ تَجْرِی مِن تَحْتِهَا الأَنْهَارُ » به فعلیت می رسد . در فعلیت نهایی و تام ؛ چنانکه در ‌سوره مبارکه واقعه می فرماید که « فَأَمَّا إِن کَانَ مِنَ الْمُقَرَّبِینَ ؛ فَرَوْحٌ وَرَیْحَانٌ وَجَنَّةُ نَعِیمٍ » . انسانهای مقرّب ،‌ خودشان جنّت الهی هستند . یعنی بهشت وجودشان تماماً به فعلیت رسیده است . چرا ؟‌چون در مقابل آفتاب بوده اند . در انسان این سیستم جذب وجود دارد .  همانند آنکه خداوند متعال در گیاهان ،‌ برگ را بعنوان دستگاه جذب انرژی قرار داده است تا عمل فتوسنتز را انجام دهد ، در وجود انسان هم خدای تعالی سیستم جذب را قرار داده است . تو اگر وجود خودت را در سایه قرار دهی، رشد نخواهی کرد . در مقابل آفتاب توحید نگه داری ،‌خواهی دید که شکوفا شده ای و این همان قرآن است . این گیاه در وجود انسان ، ‌قرآن است. نه اینکه بنشیند و بر روی تخته سیاه مطلبی بنویسند و او یاد بگیرد. اصل تعلیم این است که آن شعاع نوری استعدادهای درونی وی را بیرون می سازد و به فعلیت می رساند به همین خاطر به ما گفته اند که سعی کنید هیچگاه به سایه نروید چون در این صورت ضرر خواهیم کرد به همین خاطر وقتی می گویند دائماً باوضو باشید ، یعنی به زیر سایه نروید . حتی موقع خواب هم قرار نیست به سایه برویم . موقع خواب هم با وضو بخوابیم تا در معرض تابش نور خورشید توحید قرار داشته باشیم و به سایه نرویم چون موقع خواب ،‌ بدن انسان می خوابد نه روح او . چون روح ،‌ مجرد است و هیچگاه خسته نمی شود تا بخوابد . اینکه ما خواب می بینیم بخاطر این است که روحمان نخوابیده است ؛‌حالا که نخوابیده است ، ‌باید آن را در کلاس بگذاریم وگرنه هرزگی خواهد آموخت . کودک اگر بجای مدرسه رفتن در کوچه بماند ،‌ دَری وَری خواهد آموخت . اینکه ما حرف حسابی و درست بَلَد نیستیم ،‌ بخاطر این است که کلاس نرفته ایم و در کوچه مانده ایم . موقع خواب بدون برنامه و بدون وضو خوابیده ایم ،‌ صبح موقع رفتن به اداره ، بدون وضو می رویم ، ‌انگار به سر کوچه می رویم ؛‌ ما به کلاس نمی رویم وگرنه اداره و محل کار ،‌کلاس خداوند است برای ما . خوابیدن، کلاس خداوند است.